Vandaag is het vaderdag. Ieder jaar, op de 3e zondag in juni, vieren we deze dag. Een dag waarop je je vader extra in het zonnetje zet door hem een bezoekje te brengen en te verwennen met een presentje.
Dit jaar sta ik er iets bewuster bij stil. Ik heb al 51 keer vaderdag voorbij zien komen. In mijn jonge jaren verraste ik m’n vader met een zelfgemaakte knutsel en een ontbijtje op bed. De jaren erna was er altijd wel een cadeautje en kwamen we op vaderdag even langs.
Nu is het weer vaderdag. Het presentje is eigenlijk niet zo belangrijk. Het er voor elkaar zijn des te meer.
Het gaat eigenlijk ook niet alleen om vandaag om je vader in het zonnetje te zetten en om elkaar te laten weten dat je van elkaar houdt.
Deze week ben ik met mn vader 2 dagen aan het fietsen geweest. Vanuit huis hadden we een mooie route die ons naar Enkhuizen bracht waar we hebben overnacht. Deze dagen hebben we samen genoten van het mooie Noordhollandse landschap, geluncht, een dutje gedaan in de graskant maar vooral veel mooie gesprekken gehad over het leven; over zijn leven, over mijn leven, over ons leven.
Het waren voor ons beide 2 zeer waardevolle dagen.
Het is gek om te bedenken dat je dit soort dingen vaak pas onderneemt als je weet dat er een afscheid nadert. Waarom plannen we niet vaker iets waardoor je zo’n mooi moment met elkaar beleeft? Dat is waarschijnlijk gewoon het leven. We zijn ons vaak niet bewust van de vergankelijkheid die er soms zomaar kan zijn en misschien is dat ook maar goed ook.
Niet iedereen kan zeggen dat hij nog een vader of schoonvader heeft. Maar als je dat geluk wel hebt, geef hem vandaag, of een andere keer, gewoon eens een iets intensere knuffel, kijk elkaar net wat langer in de ogen en koester elkaars gezelschap in jullie beide leven.
Fijne vaderdag!