Bij toeval werd 7 maanden geleden een heel klein vlekje op m’n vader zijn alvleesklier gevonden. Zonder dat hij het wist, was zijn lichaam in de verkeerde trein, naar de verkeerde bestemming gestapt. Ondanks het enorme verdriet dat ons allen overviel, zei hij vrij snel: “ik heb een heel mooi leven gehad. Ik had nog wel langer willen blijven maar ik heb alles uit het leven gehaald”.
Samen reisden we verder; naar hele nare bestemmingen maar we hebben als gezin ook heel veel mooie bestemmingen aangedaan. We hebben vanaf het begin het leven vastgegrepen en zijn, nog actiever dan normaal, samen nog meer mooie herinneringen gaan maken.
Afscheid nemen bij leven; ik heb er eerder over geschreven.
Wij gingen met z’n allen voor afscheid nemen bij leven en ik kan volmondig zeggen dat ons dat ook gelukt is. De voornaamste reden dat dit gelukt is, is m’n vader zelf. Hij stond er open voor, hij was niet bang voor de dood, alles was bespreekbaar.
Ondanks zijn ziekte, heeft hij heel vaak in een warm bad gezeten door alle warmte in de vorm van berichtjes, kaarten, telefoontjes en bezoek. Heel veel mooie gesprekken zijn er geweest met heel veel mensen. Hij liet zich er door verwarmen net zoals hij andere mensen hiermee verwarmde.
Zijn eindbestemming was voor hem voelbaar meer in zicht dan vaak voor ons zichtbaar was. Hij heeft, in fases, bewust zijn leven afgerond. Het begon met het opruimen van spullen, samen met mijn moeder. Hij heeft zijn levensverhaal uitvoerig digitaal beschreven. M’n ouders hebben elkaar, in ons bijzijn, met speeches, meegenomen in hun gezamenlijke reis. M’n vader heeft zijn waardering richting mijn zusjes en mij, middels brieven, zelf voorgelezen. De kleinkinderen hebben hun band met opa allemaal 1 op 1 kunnen delen.
Vele gezamenlijke herinneringen zijn vastgelegd in filmpjes die m’n vader en moeder het afgelopen kwartaal veelvuldig hebben bekeken en met trots ook aan anderen hebben laten zien. We hebben met ons gezin vaak stilgestaan hoe mooi en fijn we het samen hebben gehad.
De laatste halte was er sneller dan verwacht maar dat was voor hem zelf niet erg. Hij heeft vanaf het begin gezegd dat hij niet ‘tot het gaatje’ wilde gaan. Alles was gezegd en gedeeld. Zijn afscheid was bij leven al helemaal besproken en hij was trots op de wijze waarop we dit zouden doen. Hij vond zijn rouwkaart prachtig en hij voelde dat we het samen gingen redden. Hij liet een krachtige, sterke reisgroep achter.
Hij was klaar om op reis te gaan.
Op woensdag 16 augustus jl., in het bijzijn van m’n moeder en ons, zijn 3 dochters, heeft hij het leven losgelaten.
Welk spoor wij nu moeten nemen is ons nog niet duidelijk.
Het oude, vertrouwde spoor voelde zo veilig, warm en vertrouwd….
Maar zoals m’n vader wist, zal het ons lukken om samen een nieuw spoor te vinden.
Het zal echter niet makkelijk zijn want wat was het ontzettend fijn om samen met m’n vader op reis door het leven te gaan…