Lex groeide op als jongste kind in een katholiek gezin van 9. Hij was anders dan de anderen; rebelser en muzikaler. Hij wist z’n ouders te overtuigen om een gitaar voor hem te kopen en dat was het begin van zijn muzikale carrière. Waar vele studies strandden, lukte het Lex om het conservatorium op indrukwekkende wijze af te ronden. Met een door hem gecomponeerde Katholieke mis, met zang en instrumenten, gaf hij traditionele kerkmuziek, zoals Kyrie en Hossana, een nieuw gezicht.
Lex bleef actief in de muziek maar merkte ongeveer 5 jaar geleden dat hij de gitaar niet meer goed kon bespelen. De ziekte Parkinson had zich in zijn lijf genesteld. Zijn fysieke kracht nam af, de pijn nam toe en spreken werd steeds moeilijker.
Samen met een schoonzus zat ik deze zomer bij Lex aan tafel om te praten over zijn uitvaartwensen. Het was een intens gesprek, vol emotie. Hij wist dat het zo niet langer kon maar de tranen die meermalen over zijn wangen biggelden, lieten zien hoe moeilijk het was om het leven los te laten. Afscheid nemen terwijl je eigenlijk nog zo graag wilt blijven..
In dezelfde periode ontstond bij enkele muzikanten, met wie Lex had samengewerkt tijdens zijn eindopdracht, het idee om zijn gecomponeerde mis opnieuw op te voeren. Omdat Lex zelf niet meer in staat was om mee te spelen, toonde hij weerstand tegen dit plan totdat het idee ontstond dat dit optreden de afscheidsdienst voor Lex zelf zou kunnen zijn. Zijn gecomponeerde muziek zou nog 1 keer gespeeld en gezongen worden tijdens zijn afscheid. De datum van zijn muzikale uitvaart werd gepland. De datum van de euthanasie werd hierop afgestemd.
De laatste maanden gebruikte Lex om bewust afscheid te nemen.
Afscheid nemen van zijn dochter, zijn mooiste lichtpuntje, was het aller zwaarst. Beiden waren ze te jong om elkaar al los te moeten laten. In het weekend voor zijn overlijden, genoot hij van onder andere zijn laatste patatje en biertje. Alles voor de laatste keer…
Op de dag van de euthanasie bracht ik in de ochtend de rieten uitvaartmand bij hem thuis. Wat zeg je tegen iemand die nog een paar uur te leven heeft? We gaven elkaar een knuffel. Ik beloofde hem, samen met zijn naasten, een prachtige uitvaart te geven en zei dat ik hem zijn rust gunde. Aan het einde van de middag was ik weer op hetzelfde adres. Lex was in zijn uitvaartmand gaan liggen en de dokter had zijn laatste wens ingewilligd.
Op zondag 19 oktober jl. zat het kerkje in Abbekerk vol met belangstellenden. Op deze zondagmiddag werd de cirkel van het leven van Lex op indrukwekkende wijze rondgemaakt. Zijn muziek leidde ons door gevoelens van weemoed, zwaarmoedigheid, vrolijkheid maar vooral verbondenheid.
Lex was voor de laatste keer letterlijk en figuurlijk het middelpunt. Een persoonlijk afscheid, gedragen door zijn mensen en zijn muziek. Puurder kon het niet zijn…