Bron: Noordhollands Dagblad, editie Schagen
Journaliste: Maite Pérez y Pérez
Fotografe: Maite Pérez y Pérez
20 april 2021
‘Het is belangrijk om al je dromen door te zetten. Waar een wil is, is een weg”; 2 zinnen die mijn levensmotto vormen. In onderstaand krantenartikel is door journaliste Maite Pérez y Pérez heel mooi verwoord wat dit levensmotto mij zoal gebracht heeft.
Monique Karsten woont in Tuitjenhorn, samen met haar man Per en hun kinderen Floor, Joep en Pim. Ze is actief in het dorpsleven, runt een gastouderbureau en is sinds kort voor zichzelf begonnen als uitvaartverzorgster. “Het is belangrijk om al je dromen door te zetten. Waar een wil is, is een weg.”
Monique is geboren en getogen in Tuitjenhorn. “Het leuke aan dit dorp is dat er nog steeds een oudhollands dorpsgevoel heerst. We hebben veel verenigingen en er worden regelmatig leuke activiteiten georganiseerd. Er is ook altijd ruimte voor iets nieuws. Sinds vijf jaar ben ik voorzitter van Stichting Jeugd Tuitjenhorn, een stichting die zich richt op basisschoolleerlingen. We organiseren verschillende activiteiten: een griezeltocht en sinds een paar jaar organiseren we jaarlijks het timmerdorp. Alle anderen dorpen uit de gemeente hadden al een timmerdorp, dus het werd tijd dat onze kinderen ook aan de slag konden gaan met een hamer. Ik denk dat de jeugd een grote bindende factor is binnen het dorp. We zijn er als stichting voor de jeugd, maar de ouders helpen ons. Zo blijven we in contact met elkaar.”
“Ik kan niet stilzitten en ik sta altijd aan. Ik ben goed in het organiseren van dingen en dat is mijn kracht.” Naast haar functie als voorzitter van de stichting, runt Monique dan ook al veertien jaar samen met haar zus een gastouderbureau. Daarnaast werkt ze sinds 2016 in het uitvaartwezen. “Een baan waar je niet veel over hoort, maar die wel heel mooi is. In eerste instantie werkte ik alleen voor lokale uitvaartverenigingen, maar daar zijn ook andere ondernemingen bij gekomen.”
Als het even kan grijpt Monique de kans. Samen met haar gezin vertrok ze een jaar geleden naar Curaçao om daar een half jaar te gaan wonen. “Mijn man kreeg een nieuwe baan en hij had een aantal maanden de tijd om zich daarop voor te bereiden. Dit was het perfecte moment om het avontuur aan te gaan. We besloten om met het gezin te vertrekken. De kinderen zouden daar naar school gaan, mijn man kon zich in alle rust voorbereiden en ik zou me richten op het toerisme. Maar ook wij kregen te maken met de komst van corona. De kinderen konden niet naar school en hebben online les gehad. Ik heb me ingezet voor de voedselbank en een natuurorganisatie die zich bezighoudt met het schoonhouden van het eiland. We hebben een fantastische tijd met elkaar gehad en we hadden dit voor geen goud willen missen. In het begin kregen we vaak de vraag: durven jullie dit wel aan? Mensen zien heel snel beren op de weg, maar ik raad iedereen aan om dat gevoel los te laten en het avontuur aan te gaan.”
Na terugkomst dook Monique weer in het uitvaartwezen. “Ik besloot om voor mezelf te beginnen. Uitvaartverzorgster is een bijzonder beroep. Het klinkt soms een beetje grimmig, maar het heeft een zonnige kant. Je bouwt een band op met de families die je ondersteunt. Hoe je het ook went of keert, een uitvaart blijft een afscheid en dat is nou eenmaal moeilijk. Ik probeer de families te ondersteunen waar ik kan en ik zorg ervoor dat alles tot in de puntjes is geregeld. Het draait allemaal om liefde en steun. Ik heb heel veel verschillende uitvaarten meegemaakt en geen wens is te gek. Achter ieder afscheid zit een mooi verhaal en als je dat kent, dan valt alles op zijn plek. Als uitvaartverzorgster heb je één doel en dat is de juiste begeleiding bieden in een moeilijke periode. Een uitvaart moet een stukje van de heling zijn want iedereen verdient een uitvaart met een gouden randje.”