De afgelopen weken was ik iedere dag bezig met een jaar geleden.
De dag dat we, 7 maanden na de diagnose alvleesklierkanker, afscheid van onze lieve pap moesten nemen. De 7 maanden waarin we zoveel woorden en momenten met elkaar gedeeld hebben. Waarin ik nog meer voelde hoeveel ik innerlijk op mn vader leek. Op een bijzondere wijze hebben we afscheid bij leven van elkaar genomen tot het definitieve afscheid er op woensdag 16 augustus 2023 was, vandaag een jaar geleden.
Een jaar geleden min 5 dagen zaten we met zn allen bij elkaar omdat pap voelde dat hij heel snel achteruitging. Hij sprak dit naar ons allen uit en we voelden het allemaal.
Een dag later zagen en merkten we dat hij ieder dagdeel een stukje inleverde. We bespraken concreet zijn uitvaart, de dichtstbijzijnde mensen kwamen langs om afscheid van hem te nemen en die avond las hij mij de brief voor die hij voor me had geschreven. Een brief die al voor zowel mij als mn zusjes klaarlag, en die nu echt niet meer kon wachten. Ik heb zijn woorden aan mij opgenomen op mn telefoon en beluister ze nog regelmatig. Zn vertrouwde stem waarvan het lijkt dat je die gisteren nog in het echt gehoord hebt. Op maandag konden eindelijk nog de bollen geplant worden wat pap nog zo graag wilde voor mam, die dinsdag kwamen zijn fietsmaten voor de laatste keer langs en werden er mooie woorden naar elkaar uitgesproken, dinsdagavond namen alle kleinkinderen en onze partners afscheid van pap. Ik kan de beelden zo voor me halen, alsof het gisteren was.
Na zijn bijzondere uitvaart gingen we verder. De tuin waar pap, in overal en klompen aan, zoveel in gewerkt had, die hielden we met zn allen bij. We letten goed op mam en zei sprak naar mij uit dat ze zich niet eenzaam voelde omdat ze ons had.
Maar nu zijn we een jaar verder….de bollen die pap voor mam geplant wilde hebben, heeft mam niet meer bloeiend mogen zien. De eerste sterfdag van pap kunnen we ook niet meer met mam delen en dat maakt de eerste sterfdag van pap nog zwaarder, moeilijker en pijnlijker voor mij, voor ons.
Het is al weer een jaar geleden, een jaar waarin er zoveel gebeurd is en al weer voorbij is.
Het is nog maar een jaar geleden, een jaar waarin er zoveel gebeurd is en al weer voorbij is.
Even langsgaan, altijd wat met elkaar te bepraten hebben, elkaar een knuffel geven. Het kon gewoon, we deden het gewoon en het leek zo gewoon…
Als ik bij ons ouderlijk huis ben, in de tuin rommel, in het huis rondloop, dan kan ik eigenlijk niet beseffen dat ze er niet meer zijn. Hoeveel van die besefmomenten heb ik nog nodig voordat ik het geloof? Als ik daar bezig ben en rondloop dan denk ik kennelijk onbewust dat ze er nog zijn, dat ze maar een klein beetje dood zijn.
Daar kan ik dan wel voorzichtig mee leven.
Maar helemaal dood? Zover ben ik nog niet…