4 maanden geleden schreef ik een blog met dezelfde titel voor pap.
Vandaag schrijf ik deze voor jou lieve mam omdat je ons precies een jaar geleden, op 19 december 2023, zo plotseling, onaangekondigd verliet. De grond zakte onder onze voeten weg, we waren radeloos, in paniek, wisten niets te zeggen en konden alleen maar huilen…
Waar pap, in alle rust, op een zomerse dag overleed. Zo was dat bij jouw overlijden allemaal anders. De rust was er niet, de onrust en paniek wel. Het weer was een weergave hoe wij ons voelden; donker en guur. De vele kaarten en bloemen konden ons op dat moment niet verwarmen, het verdriet om jouw gemis was te groot.
Op 24 december hebben we je op bijzondere wijze, letterlijk en figuurlijk, in het licht gezet tijdens je afscheid in het Ahoj. We namen je weer mee naar huis om je na de kerst als gezin te begraven. De kerstdagen waren we bij je. We hebben als familie de kerstdagen op Kalverdijk samen doorgebracht en gekoesterd, wetende dat dit de laatste keer op deze plek zou zijn. Na de kerst hebben we je met pap herenigd en waren jullie weer samen.
En dan…
De kerstboom die we nog samen met jou hadden opgezet, moesten we alleen opruimen. In de maanden die volgden hebben we met grote zorgvuldigheid jullie spullen door ons handen laten gaan. Een klus die we heel dapper met zn 3tjes klaarden maar iedere keer veel weerstand gaf. Jullie leven gleed door onze handen door de spullen die jullie verzameld hebben, die we als gezin gebruikt hebben en de herinneringen die we samen gemaakt hebben.
Ik moest door……
Ik was zo intens verdrietig dat ik niet wist hoe ik na jouw overlijden verder moest. Ik heb om je gehuild maar vooral heel veel over je gesproken. Ik heb me mogen laten dragen door heel veel mensen het afgelopen jaar. Heel veel verschillende mensen waar ik mee gewandeld heb, die hebben geluisterd naar m’n verhaal, waar ik naar heb mogen luisteren hoe zij gedeald hebben met hun verdriet en me daarmee weer kracht gegeven hebben. Ik heb me gesteund gevoeld door berichtjes, spontane bezoekjes of gewoon een arm of knuffel zonder woorden. Ondanks alle shit heb ik enorm veel verbinding gevoeld en daar ben ik iedereen enorm dankbaar voor!!
Al die eerste keren in dit allereerste jaar waarbij ik heb teruggedacht aan de laatste keer met elkaar.
Je wilt het vasthouden en zeker niet loslaten.
Maar ik hoef jou niet los te laten, je zal altijd in mijn hart zijn.
Die gedachte is belangrijk.
Vandaag en de komende dagen zit je nog meer in m’n gedachte mam.
We koesteren dat je in je slaap mocht gaan en dat je weer samen bent met pap.
Op de 24e december, net als vorig jaar, zullen we als gezin samen zijn en in ons hart ben jij er ook, net zoals pap.
Bedankt lieve mam voor wie je was en wat je ons en mij hebt gegeven.
Je bent altijd in mijn hart.