Iedereen heeft een levensverhaal.
Maar wat als je 98 jaar bent en bijna niemand jouw levensverhaal kent?
Als de medewerkers in het verzorgingshuis waar je woont, je meest dierbare zijn?
Vorige maand overleed mevrouw De Vries. Ze woonde sinds enige jaren in een verzorgingshuis in Schagen, op een afdeling voor dementie. Mevrouw had een bewogen leven gehad en haar hart was hierdoor flink bekrast en gekrast. Haar moeder had ze nooit gekend, haar vader overleed toen ze 13 jaar jong was. Haar oudere zus heeft ervoor gezorgd dat ze, samen met broertjes en zusjes, niet in het kindertehuis terecht kwam.
In de oorlog heeft ze gewerkt voor de Duitsers, eten klaargemaakt. Op deze manier had haar familie ook te eten. Na de oorlog is haar dit niet in dank afgenomen door haar omgeving. Daar is de diepste kras in haar hart gezet.
Ze trouwde en kregen, tot heel groot verdriet, geen kinderen. De jaren verstreken, haar lieve man overleed en ze begon zichzelf te verwaarlozen waardoor ze onder mentorschap kwam. Ze kon niet meer voor zichzelf zorgen en er was geen familie die deze taak op zich kon nemen. Iedere week kwam Truus, een “Saar” vrijwilligster, bij haar langs om samen een rondje met haar te wandelen, om bij haar te zijn. Haar gedachtes vervaagden en haar wereld werd letterlijk en figuurlijk steeds kleiner totdat ze vorige maand kwam te overlijden.
En dan? Iedereen heeft recht op een waardig afscheid en zo ook mevrouw De Vries. Een afscheid waarin je samen stilstaat bij iemands levensverhaal. Maar wie is samen en wat is haar levensverhaal?
Mevrouw De Vries kreeg een heel waardig en mooi afscheid. Samen met de verzorging, de lieve vrijwilligster en de betrokken mentor kwamen we samen in haar kamer. We aten een heerlijke koek waar ze zelf ook altijd zo van hield. We keken naar foto’s die ze zelf verzameld had in haar leven. We luisterden naar o.a. haar favoriete lied ‘we gaan naar Zandvoort, al aan de Zee’. Truus vertelde wat mevrouw De Vries haar door de jaren heen had verteld over haar leven. De verzorging vertelde over de grapjes die mevrouw De Vries kon maken. Op haar kamer waren we bij haar en hadden het over haar. Het was intiem, oprecht en heel puur.
Deze uitvaart bewijst maar weer dat zelfs met minimale middelen, het altijd mogelijk is om iemand een waardig afscheid te geven. Een afscheid hoeft niet groots te zijn om indrukwekkend te zijn. Als een afscheid passend en oprecht is, is het altijd waardig en mooi.
Bedankt medewerkers van het verzorgingshuis, mentor en vrijwilligster Truus voor het warme, intieme afscheid dat we mevrouw De Vries samen hebben gegeven.
- Mevrouw De Vries en Truus zijn gefingeerde namen