Sinds ik 8 jaar geleden als uitvaartverzorgster ben gestart, is het onderwerp rouw voor mij niet vreemd. Sinds ik vorig jaar, 4 maanden na elkaar, m’n beide ouders ben verloren, staat het thema rouw centraal in mijn leven
Dat rouw zo rauw kan zijn, ervaar ik nu pas. Rouwen om iets wat niet meer is. Rouw is een verzamelnaam voor mijn verdriet en voor mijn angst. Deze gevoelens gaan door elkaar en overweldigen mij regelmatig en het is een heel naar, onbestemd gevoel. Ik wil vasthouden aan dat was, dat waaraan ik gewend ben zodat het weer klopt en niet bang hoef te zijn om in een wereld te leven zonder dat alles.
Maar die optie is er niet… De eerste brieven van oa de belastingdienst liggen al snel op de deurmat en er moeten zakelijke dingen geregeld worden. De koelkast en de vriezer in je ouderlijk huis, je thuis moeten leeggemaakt worden om maar niet te spreken over het verder ‘ontzielen’ van het huis…
Hoe moet je verder?
Het lijkt onmogelijk maar het MOET en hoe gek als dat het klinkt, heel voorzichtig lukt dit ook weer. Waar je eerst ieder uur ermee in je hoofd zit, ben je je er nu soms van bewust dat er ook uren zijn dat het even niet in je hoofd zit, dat die steen in je lijf toch echt wel weg kan gaan.
En hoe lukt dat dan? Voor mij is wandelen en praten een belangrijk handvat. Ik wandel veel met diverse mensen en al deze mensen samen, zijn mijn rouwtherapeut. Ze luisteren naar mijn verhaal, troosten me en ik ben benieuwd hoe zij dealen met wat hen is overkomen. Mooie kwetsbare gesprekken. Ik laat me verwarmen door de intieme maar ook grote kring mensen om me heen, verbinding zoeken, me LATEN dragen. Om het voor mezelf draaglijk te maken.
We hebben een bijzondere maand voor de boeg; in de maand april ben ik niet alleen zelf, maar zijn ook onze beide ouders jarig. Precies een jaar geleden las ik mn vader, in het bijzijn van m’n moeder, een mooie brief voor en daarna hielden we elkaar stevig vast terwijl we samen luisterden naar het lied van Stef Bos; papa, ik hou steeds meer van jou…er was weer een mooie herinnering samen gemaakt…
Vandaag, precies een jaar later, kan ik deze mooie herinnering niet meer delen met zowel m’n vader als m’n moeder want zij vieren samen hun beide verjaardagen in het land aan de overkant.
Wij zullen hun verjaardagen blijven vieren met hen in onze gedachte en in ons hart. Dit weekend zullen we als gezin samen stilstaan bij de mooie herinneringen die ze achter gelaten hebben en samen het leven vieren zoals zij ook altijd hebben gedaan.