4 maanden geleden schreef ik de blog “m’n vader was klaar om op reis te gaan”.
Het overlijden van m’n vader op 16 augustus 2023 was een verdrietige gebeurtenis waar we echter als gezin, bij leven, heel bewust naar toe geleefd hebben en samen alles uitgehaald hebben.
Nu moet ik helaas een verhaal schrijven omdat we precies een maand geleden, op 19 december 2023, geheel onverwacht afscheid van onze moeder en oma moesten nemen. Waar we bij m’n vader wisten dat onze wegen zouden gaan scheiden, was dat nu compleet anders…
Na het overlijden van pap, hebben wij ons, als dochters, als 3 leeuwinnen, mam zoveel mogelijk omringd. Ook de zwagers en kleinkinderen hadden hun aandeel hierin. Mam was dapper. Ze pakte het kaarten weer op, ze ging weer keezen met de buurvrouwen en ze schoof gemakkelijk bij 1 van ons 3en aan. De tijd voor, maar ook na pap’s, overlijden, hebben we veel samen doorgebracht. Samen een paar dagen fietsen op Texel, samen sinterklaas vieren, samen de kerstboom neerzetten, samen weekendjes weg met ons, je meiden.
We gaven jou wat jij ons ook gaf. Je was trots op ons en vertelde ook tegen de mensen om je heen dat je zo blij was met je meiden maar ook hun mannen en je kleinkinderen. Dat maakte dat je je niet eenzaam voelde vertelde je pas nog. Je voelde je bij ons alle 3 thuis en samen hebben we elkaar veel levensvreugde gegeven.
Mam was zo veel.
Ze was zo veel in haar bescheidenheid, nooit overmatig aanwezig.
Mam liet nooit haar hoofd hangen en kon je blij maken met kleine dingen. Mam was er altijd en wilde alles voor je doen. Ze was lief en zorgzaam. Ze zorgde voor je door bv artisjokken mee te nemen als die er waren of alliums, een bakje rode kool met zelfgemaakte appelmoes te brengen omdat ze wist dat we daar allemaal van hielden, even bellen of appen als ze wist dat je ergens naar toe was geweest.
We kwamen altijd veel thuis. Even in en uit, nooit op visite. Even na het eten, even als je over Kalverdijk reed. Het was altijd maar zo gewoon dat je even kon aanwippen op Kalverdijk, ons ouderlijk huis. Even wat kletsen, even mam haar haar doen. Als je wegging bedankte ze je altijd en zei: ‘bedankt dat je er was, het was weer even gezellig’.
Pap was klaar om op reis te gaan.
We zijn blij voor mam dat ze vredig, zonder iets te weten of merken, mocht inslapen.
Blij dat mam geen letterlijke en figuurlijke pijn heeft hoeven voelen om ons en het leven los te laten. We zijn blij voor haar…
Echter, tot 16 augustus van dit jaar waren we een compleet gezin, een sterke 5-eenheid.
4 maanden later zijn we 3 meiden die geen ouders meer hebben.
Het oude, vertrouwde spoor voelde zo veilig, warm en vertrouwd….
Het zal veel tijd kosten maar het zal ons lukken om samen een nieuw spoor te vinden. Maar wat was het ontzettend fijn om samen met onze vader en moeder op reis door het leven te gaan…