Op 16 augustus jl. hebben we m’n vader begraven. Het is al weer ruim 2 maanden geleden. We hebben dit intieme laatste stukje alleen met ons gezin gedaan; de mensen die het dichtst bij hem stonden.
Voorzien van mooie rituelen was dit meer dan hem alleen maar wegbrengen naar z’n laatste, hem bekende, rustplaats.
Hij was klaar om op reis te gaan. Het was dan ook dit lied waar we samen, op die plek, nog 1 keer naar luisterden. Samen bedekten we zijn kist met bloemen die hij van vele mensen middels boeketten had gekregen. Samen, we hielden allemaal de touwen vast, lieten we hem in het graf dalen en vertrouwde hem toe aan de aarde. Letterlijk en figuurlijk omringden we hem voor de laatste keer met heel veel warmte.
We lieten hem daar even alleen. Na de lunch keerden we namelijk als gezin weer terug naar zijn graf dat inmiddels was gesloten. Tijdens de lunch hadden we stenen, uit zijn eigen tuin, voorzien van tekeningen en teksten. Deze stenen legden we neer op zijn graf en de bloemen gaven we een mooi plekje. Dat was het moment dat we als gezin symbolisch de cirkel samen sloten.
Iedere dag kwam er wel iemand van ons bij het graf. Even bij hem kijken, even in gedachte bij hem zijn. De periode tussen begraven en het plaatsen van een grafsteen kan soms wel een half jaar of langer duren. Dat vonden we een vervelend idee. Toen na 2 weken de bloemen hun kleurenpracht loslieten, plaatsten we direct een mooi canvasdoek op zijn graf dat voorzien was van zijn foto en lijfspreuk. Met planten en de beschilderde stenen erbij, hadden wij, 2 weken na het overlijden van m’n vader, een volwaardig graf.
Tegenwoordig speelt ons gevoel een steeds grotere rol in de invulling van een afscheid. Luister naar je gevoel en voeg persoonlijke elementen/rituelen toe als je dat ingefluisterd krijg van jezelf. Afscheid nemen doe je niet voor een ander maar in de eerste plaats voor jezelf en samen met de dierbaren om jou heen…