Rien was ziek en voelde dat hij niet lang meer te leven had. Een maand voor zijn overlijden kwam ik bij hem en zn vrouw langs om met elkaar kennis te maken en samen te praten over zijn uitvaartwensen. Aan het einde van het gesprek vertelde Rien dat hij de kist voor zijn laatste reis al klaar had staan in zijn schuur en hem graag aan mij wilde laten zien. Het was een kist die uniek was door de schilderingen die hij, met een beetje hulp, zowel aan de buiten- als binnenkant had gemaakt. Het woord kist dekt niet de lading, daarom noem ik het liever zijn laatste ‘reisjas’.
In de tijd die volgde hielden we contact. Zoals Rien zijn laatste reisjas zorgvuldig had gemaakt, ging hij, samen met zijn vrouw bewust verder met het afronden van zijn leven. Heel veel mensen waren in de laatste weken bij hen thuis welkom. Bijzonder waren de dagen samen met zijn dochter en haar gezin uit Frankrijk. Samen werden er vele fotoboeken doorgekeken en gelachen om de mooie herinneringen die er vastgelegd waren. Natuurlijk werd er een traan gelaten maar het waren oprecht mooie maar ook gezellige weken.
De muziek voor zijn afscheid was uitgezocht, Rien had zelf de afbeelding voor de voorzijde van de rouwkaart getekend, het gesprek met de dominee had plaatsgevonden en zijn laatst geschreven brief, die voorgelezen moest worden tijdens zijn afscheid, lag klaar.
En paar dagen voor het overlijden van Rien was ik ook nog welkom. Bij het afscheid gaf ik hem een kus en beloofde hem een mooie uitvaart. Rien voelde zijn lichaam en was klaar voor z’n laatste reis.
Terwijl Rien begonnen was aan zijn laatste reis, ging ik samen met het gezin verder met de voorbereidingen. Er was geen haast, er was geen druk. Er was tijd om als gezin samen te zijn. Er was tijd voor elkaar.
Op de avond van de condoleance was het een onafgebroken stroom van belangstellenden die hun steun kwamen betuigen. Naar de wens van Rien, mocht iedereen hem nog zien; zien hoe hij vredig in zijn ‘reisjas’ lag, omringd door zijn muziek en de warmte van kaarsjes, een kof koffie of thee. En deze warmte was ook voelbaar een dag later, toen het laatste afscheid plaatsvond. Het was een uitvaart die klopte; de woorden, de muziek, de foto’s, de sfeer. Precies, of misschien nog wel mooier, dan Rien had verwacht en gehoopt.
Wat bij mij het overheersende gevoel over deze uitvaart is, is de warmte en rust die de voorbereiding heeft gebracht. Rien heeft bewust gekozen en genoten van de voorbereiding op zijn afscheid. Er overheerste dankbaarheid voor de laatste bijzondere tijd samen met zijn gezien en dierbaren om hem heen.
Deze wijze van afscheid nemen past niet bij een ieder, maar ik gun het iedereen. Het was voor Rien en zijn gezin een afscheid met een gouden randje.