En dan hangt de vlag er binnen onze eigen familie er plotseling heel anders bij…
In de bijna 7 jaar dat ik dit werk als uitvaartverzorgster doe, heb ik honderden keren kunnen bedenken hoe het voelt als iemand plotseling de boodschap ontvangt dat iemand, die heel dicht bij je staat, ongeneeslijk ziek is. Nu weet ik zelf hoe dit voelt..
M’n eigen lieve fitte, sportieve vader; die 2 keer per week in het bos op z’n mountainbike zit, die in de winter altijd nog vooraan mee schaatst, die wekelijks flinke wandeltochten maakt, die samen met m’n moeder zo geniet van het leven, die zich helemaal niet ziek voelt, die zit plotseling aan de verkeerde kant van de rode lijn.
En dan?
Dan zijn er veel tranen..
M’n gedachtes slingeren me alle kanten op. Ik probeer een modus te vinden waarin het voor mezelf draaglijk is. Zoals ik de afgelopen jaren veel tijdens m’n werk heb gezien, koester ik nu ook de gedachte dat we nog tijd met elkaar te gaan hebben, zij het korter is dan we allemaal willen.
Tijd om mooie, intense gesprekken met elkaar te hebben, om als familie nog meer mooie herinneringen te maken, om hem te begeleiden in wat komen gaat, om elkaar net wat langer in de ogen te kijken, om elkaar bewust een intens een knuffel te geven, om elkaar vast te houden en beide te weten dat we DIT moment koesteren.
We zullen samen, met onze mooie familie, zijn laatste levenspad bewandelen. En hoe lang die zal duren? Dat weet niemand. We weten wel dat vandaag er 1 dag van is. Vandaag, 5 april, was een speciale dag; de dag dat we zijn 78e verjaardag mochten vieren. Een dag waarop de vogeltjes buiten al vroeg voor hem zongen.
Vanmorgen heb ik hem een mooie brief voorgelezen en daarna hielden we elkaar stevig vast terwijl we samen luisterden naar het lied van Stef Bos; papa, ik hou steeds meer van jou…er is vandaag weer een mooie herinnering samen gemaakt…