Waarom jij?
We zullen het nooit weten
We zullen je missen maar nooit vergeten
Deze mooie woorden stonden boven de rouwkaart van Ron. Het is nu bijna 2 maanden geleden dat ik bij Yvonne en Ron aan de keukentafel zat. Ron had 1 van zijn slechtste dagen tot dan toe.
Toch wilde hij het over zijn uitvaartwensen hebben. En hoe moeilijk als dat het was, toch luchtte het op om het erover te hebben samen. Ik werkte alles uit en een paar dagen later bracht ik het bij Ron thuis. Ik zei tegen hem dat ik hoopte dat het nog lang mocht duren voordat we het er echt over zouden moeten hebben.
Nog geen maand later hing de vlag er echter heel anders bij.
Het lichaam van Ron wilde niet meer, bovenop alles gaf z’n lever het ook op. Ron was heel reëel dat zijn aardse leven erop zat. De 12e verjaardag van zoon Cees werd 2 dagen voor zijn euthanasie nog gevierd en hoe gek als dat het klinkt, het was best een gezellig weekend.
Die maandag was alles anders. Ron is zelf nog naar z’n schuur gereden en heeft nogmaals afscheid genomen van zijn ouders en broer. Hoe ongelooflijk moet het zijn om je kind en broer weg te zien rijden en te weten dat hij een paar uur later z’n laatste adem zal uitblazen. Dochter Silke heeft het lied ‘papa, ik lijk steeds meer op jou’ voor hem gezongen en toen…. toen kwam de arts voor het uitvoeren van de euthanasie…
We hebben de uitvaart van Ron voorbereid en uitgevoerd zoals hij wilde. De kinderen hebben samen met hun nichtjes de kist van Ron prachtig versierd en gekleurd. We hebben een mooie plek in z’n eigen garage voor hem gemaakt waar ook een paar brommers en een motorblok niet mochten ontbreken. We hebben hem z’n overall over z’n kleren aangedaan omdat hij zo in zijn kist wilde liggen. En niet te vergeten, hij lag in z’n hangmat van Stihl, ja hoe bedenk je het….
Iedereen was welkom om afscheid te komen nemen en dat is ook gebeurd tijdens de drukbezochte condoleance. Maar hem zien? dat wilde hij niet; “geen pottenkijkers aan m’n kist”.
Ron wilde dat we in het AHOJ samen zouden zijn voor zijn afscheid. Dat was ook de plek waar hij zijn 50e verjaardag groot had willen vieren maar dat kon niet doorgaan vanwege de corona. “Het moet niet te treurig zijn hoor, niet te veel sprekers en ik maak een lijstje met muziek die ik mooi vind”. Dat alles konden we niet helemaal waarmaken. Afscheid nemen van een jonge vent van 52 jaar. Afscheid nemen van een man die zeker door zijn gezin nog helemaal niet gemist kan worden. Dan kom je niet om verdriet heen. Een paar sprekers waren er een paar meer geworden. Wel luisterden we naar muziek waar Ron van hield. Het was niet allemaal doorsnee muziek maar iedereen wist dat dit zijn muziek was.
Met mooie emotionele woorden, muziek van Ron en vele foto’s van hem, beleefden we samen een intens, intiem afscheid, ondanks dat er ruim 150 mensen aanwezig waren. Ron wilde dat er na afloop een borrel werd gedronken op het leven en dat er een informeel samenzijn moest zijn. Dat hebben we gedaan. Er was tijd om elkaar te troosten, om bij de kist van Ron te kijken en afscheid van hem te nemen, om een toast op hem uit te brengen, om de enorme bloemenzee te bewonderen.
En toen was het tijd voor de familie om Ron naar het crematorium in Alkmaar te begeleiden. Alle aanwezigen vormden buiten een erehaag terwijl de muziek door de boxen naar buiten schalde.
We hadden Ron, zoals hij wilde, in z’n eigen El Camino naar het AHOJ gebracht met zijn schoonzus Kitty als chauffeuse en broer Arjan als bijrijder. En zo werd hij ook op z’n laatste rit door hen gereden. En wat voor rit was dat! Een rit langs zn ouderlijk huis aan de Heemtweg waarbij uiteraard een extra grote dot gas op het pad werd gegeven. De route ging langs vele herinneringsplekken waaronder de garage waar Ron vaak kwam. Medewerkers stonden met een borrel in de hand langs de weg om hem een laatste groet te brengen.
Bij het crematorium van Alkmaar volgde het laatste afscheid.
Yvonne verwoordde dit afscheid heel mooi richting haar kinderen: ‘papa heeft zijn aardse jas uitgedaan maar zal altijd bij ons zijn, waar we ook gaan’.
Vandaag, 14 mei, is zo’n dag dat hij heel dichtbij is.
Vandaag zouden Ron en zijn Yvonne elkaar het ja-woord geven.
Het heeft niet zo mogen zijn…
Waarom jij?
We zullen het nooit weten
We zullen je missen maar nooit vergeten